Wakefield 2009

In het (lange) weekend na Hemelvaartsdag (21 – 25 mei) is een select gezelschap jonge zangers naar Wakefield getogen om de kathedraal van Wakefield gedurende de ‘half term’ te vullen met koorzang. Mattijs roerde de toetsen: dit tot groot genoegen van de locals.

Op donderdagavond 21 mei, Hemelvaartsdag, zijn we met een viertal auto’s richting Europoort vertrokken om aldaar de nachtboot naar Hull te nemen. We sliepen met z’n allen op de boot, alwaar naast de befaamde ballenbak ook een entertainer was die op zijn manier heel goed op z’n versterkte gitaar kon spelen zonder dat z’n gitaar was ingeplugd in de versterker. Deze leugen en bedrog hadden we algauw gezien en zijn daarom ook behoorlijk op tijd naar onze hutten getogen om ons de volgende ochtend weer fris en fruitig aan het Britse te kunnen overgeven.
Wakefield is gelegen in het noorden van Engeland, onder de rook van Leeds. Slechts een krappe anderhalf uur rijden vanaf Hull is dit stadje gelegen. Onze camping bevond zich op ongeveer 20 minuten rijden, aan de Woolley Edge Lane. Alle Tomtomtechnologie ten spijt hadden we die camping, welke wel zeer landelijk gelegen was, pas na een poosje gevonden. Na enig misverstand over de aan te komen datum (de beheerder dacht dat we een dag later zouden komen) uit de weg te hebben geholpen, hebben we ons tentenkamp opgeslagen (zie foto’s voor het resultaat). Een nieuw onderdeel van het tentenarsenaal is de tipi: deze heeft zeer goed dienst gedaan als gezellig onderkomen als het ‘s avonds toch echt koud begon te worden: het was per slot van rekening nog ‘maar’ eind mei.

De tenten stonden algauw, en toen vertrokken we richting de kathedraal, omdat we daar werden opgewacht voor het bijwonen van een repetitie van het boys choir, met daaraansluitend een ‘party’. Kosten noch moeiten waren gespaard om het ons als gasten naar de zin te maken. Van mini-twixjes tot stukjes pizza: er was geen nee te koop. We waren met z’n allen zo vol dat we het avondeten voor gezien hielden, maar zijn nog wel even de pub ingegaan waar Peter (een zanger die de taak op zich had genomen om ons een beetje rond te leiden in Wakefield) ons gebracht had. En dat was niet de laatste keer dat we in de pub te vinden zijn geweest. Overigens hebben we heel het weekend nog kunnen genieten van de taarten en cakes die voor ons gebakken waren!
De volgende dag (zaterdag) gingen we dan echt van start. De kathedraal is gelegen in het centrum van Wakefield. Het winkelend publiek loopt langs de kathedraal, en voorbijgangers kunnen op de trappenrijkdom die aan de westkant van de kathedraal te vinden was neervlijen om van de zon te genieten. De coffee-to-go-binnen-handbereik maakt het verblijf aldaar helemaal af. De Kathedraal is ruim 1000 jaar oud, en is in de 19e eeuw gerenoveerd. De toren dateert uit de 15e eeuw, en is met z’n 75 meter de langste die er in Yorkshire te vinden is. In het koor was veel ruimte voor ons om te staan: uiteraard had dit ook te maken met ons geringe aantal zangers, maar toch was het fijn om de ruimte te hebben. De clergy was zeer vriendelijk, en vertelde ons in alle rust hoe we moesten lopen en wanneer er wel en niet geknikt moest worden.
De eerste dienst ging goed: zelfs het gemaledijde moment na het credo waarop direct de responses moeten worden ingezet kwam voor (bijna) niemand meer als een verrassing. De kop was eraf, en Sjouke was tevreden. Die dag hebben we alvast een deel van de eucharist voor de volgende dag (de zondag dus) doorgenomen.

De mis blijft altijd een stuk waar je goed moet blijven opletten, dus het is van belang dat dat er goed in zit. Dit was (naar mijn idee) het geval, wat voor wat meer rust zorgde om van ons welverdiende biertje in de ‘stampub’ te gaan genieten.
Zondag was het weer vroeg opstaan: op de camping was er, tegelijkertijd met ons, een groep scouts. Met twee douches voor de mannen en twee douches voor de vrouwen (op dubieuze wijze in 1 ruimte geplaatst met de toiletten en verrassend genoeg als een soort duo-douche geplaatst, waardoor je altijd gezelschap had tijdens het douchen) was het dringen, maar we waren al op tijd op weg naar de kathedraal. Even vlug de eucharist doornemen, en toen was het alweer tijd om in donkerblauw gekleed de banken te betreden. Ook de eucharist ging goed. Het ‘Verily, verily’ van Tallis (gezongen na de communie) dat we in de kapel achter het altaar zongen (waar de acoustiek op een mooie wijze doortrok naar de rest van de kathedraal) schijnt erg mooi te hebben geklonken.
Daarna hadden we tijd om van de zon te gaan genieten, want het was werkelijk prachtig weer. Om 4 uur ‘s middags zouden we de laatste dienst (de evensong) gaan zingen, die normaliter om half 7 ‘s avonds werd gehouden. Op speciaal verzoek was de dienst verplaatst, maar door een miscommunicatie was de kathedraal aan alle kanten op slot op het moment dat wij weer wilden gaan repeteren. Een hoop (bel)minuten en ergernis verder, ging vlak voordat de evensong begon de kathedraal open. Het gevolg was dus dat we zo’n beetje a prima vista de evensong hebben gezongen.Iedereen was volledig geconcentreerd, en zelfs toen konden we terugkijken op een mooie dienst. Chapeau voor Sjouke die z’n kalmte zeer goed wist te bewaren! Naast alle excuses van de clergy werden we van harte uitgenodigd om vooral nog een keer terug te komen.
De volgende dag (maandag) was een vrije dag. Zondagavond waren al een paar zangers teruggegaan naar Nederland (waaronder ondergetekende), maar de rest van de groep heeft nog een dagdeel in het prachtige York mogen doorbrengen. Voor sommige bekend grondgebied, maar voor anderen vast een te kort bezoek om al het moois daar te kunnen aanschouwen. De nachtboot naar huis is eigenlijk niet leuk (dezelfde entertainer met hetzelfde repertoire als de heenreis in exact dezelfde volgorde), maar is toch nog wel een beetje vakantie. Zodra het saaie industriegebied van de Maasvlakte weer in je voorruit opdoemt is het echt uit met de pret.

Gelukkig kun je, al mijmerend, terugkijken op een heerlijk weekend met mooie muziek, goed gezelschap en heerlijk weer. Ondertussen wordt er in de wandelgangen al gespeculeerd over het volgende jongerenproject: Bristol 2010!