Westminster Abbey 2008

Zingen in Westminster Abbey, wie wil dat nou niet? Het was dan ook geen wonder dat de inschrijving voor bepaalde partijen (bassen en alten) al snel werd gesloten; sopranen en tenoren liepen wat minder hard! Toch was er al gauw een groep van een persoon of veertig die na twee intensieve repetities in Harlingen koers zette naar Londen. De afspraak was om elkaar op Oudjaarsdag te ontmoeten aan de westkant van de Abbey om half drie ‘s middags. Daar stonden Geke en Sjouke al klaar. Ook waren ze na enig heen-en-weer onderhandelen in het bezit gekomen van de sleutel van de repetitieruimte, zodat de eerste repetitie kon beginnen: toga’s uitdelen, omkleden en zingen maar! Helaas was de groep niet meteen compleet, omdat sommige metrostellen zomaar de andere kant op bleken te rijden!

Deze eerste dag werd bepalend voor het repetitieritme van de hele week: eerst een flinke repetitie in de choirschool en daarna in toga in de koorbanken. Daar maakten we kennis met de grote vaardigheid van de jonge organist, die alle stukken van een uitgekiende en mooi geregistreerde begeleiding voorzag. Op deze manier werden we extra enthousiast en was de eerste Evensong al gauw een feit. Weliswaar was het even wennen, want ook in deze kerk heeft men een eigen beleid ten aanzien van de processie, het buigen en de blessing, maar na een paar dagen waren deze zaken routine geworden.

Bij de veelzijdige activiteiten van de stichting Schola Liturgica hoort ook het reserveren van hotelruimte voor degenen die dat wensen. Ook deze keer kwamen we niet bedrogen uit: een stemmig hotel in de diplomatenwijk Kensington was voor ruim tien koorleden met hun aanhang de plaats van overnachting, (tijdig!) ontbijt en last but not least aangename gesprekken. Het bleek dat verschillende deelnemers gemeenschappelijke kennissen en vrienden hadden, maar ook gemeenschappelijke bezigheden in het kerkelijke circuit. Uiteraard is dat niet echt een wonder, maar het bleek een aanzet tot menige diepgaande gedachtewisseling. De nabijgelegen pub met de toepasselijke naam Prince of Wales bood een uitstekende ambiance voor een goede pint en desgewenst dito maaltijd.

Westminster Abbey Oudjaarsavond in Londen betekent: op naar Trafalgar Square. Helaas waren er meer mensen op dat idee gekomen, dus het was al om een uur of 10 behoorlijk druk in de binnenstad. Het centrum was afgezet voor autoverkeer en grote menigten liepen gemoedelijk naar een mooie plaats om het vuurwerk te kunnen zien. Voor belangstellenden werden vele snuisterijen verkocht die de stemming moesten verhogen, waaronder fluitjes die zich in een hoorbare populariteit mochten verheugen. Vuurwerk afsteken is in Groot-Brittannie niet weggelegd voor de doorsnee burger; zeker in de nacht van Oud en Nieuw wordt van overheidswege voor een mooi spektakel gezorgd. Vanaf het plein bij de Abbey was er een prachtig uitzicht op het vuurwerk, dat vrijwel gelijktijdig met de slagen van Big Ben tot ontploffing kwam.

Als dank voor het aangenaam verpozen werd aangekondigd dat het metroverkeer tot half vijf ‘s morgens gratis zou zijn. Uiteraard maakte daarvan velen gebruik, want na het vuurwerk was er weinig te beleven: alle pubs waren en bleven dicht. Ook de overige horecagelegenheden hielden hun deuren angstvallig gesloten voor nieuwe gasten.

Deze avond was slechts een van de vele vormen van vermaak die zich aandienen in deze wereldstad. Op de overige dagen kon ieder de vrije tijd optimaal besteden in musea, kerken, theaters of bioscoop en dat was natuurlijk mooi meegenomen. Maar eigenlijk kwamen we om bij te dragen aan de eeuwenoude traditie van de Engelse kerkmuziek, waarvan de dagelijkse Evensong een wezenlijk onderdeel is. We zongen niet alleen in Westminster, maar ook twee keer in de kathedraal van Southwark, waar het allemaal wat gemoedelijker is dan in de Abbey.

Aparte vermelding verdient Katherine Dienes, die bereid was gevonden om midden in haar verhuizing van Warwick naar Guildford de Schola te begeleiden op het orgel van Southwark. Zoals wel vaker het geval is geweest, vloog deze week om. Net als je gewend bent aan de dagindeling met repetitie en uitvoering van mooie muziek, is het moment van vertrek alweer daar. Dus de eerste week weer aan het werk in Nederland ging onder prettige begeleiding van de klanken van Wood, Stanford, Clucas, Byrd en al die anderen in het hoofd.